Vandaag mochten de meiden van de E2 afreizen naar Vorstelijk Baarn, het is altijd fijn als je Amsterdam op de borden ziet staan dat je dan vroegtijdig de snelweg af mag. Bij aankomst bleek er een heuse brasserie te zijn bij de sporthal. Het legioen, wederom in grote getale meegereisd, begon al te zingen toen ze op het terras gingen zitten: Ga je mee met de E2, naar de ploeg van groen en zwart. Je zoekt een plaatsje in de zon, waar je zo gezellig zit. Kijk, ze komen op ’t veld, een gejuich uit duizend kelen Want je staat er van versteld, als de sterrenploeg gaat spelen ….
De thuiswedstrijd stond nog wel vers in het geheugen, omdat HCLB onder aanvoering van een groot talent weinig heel hield van onze ploeg. Was dat erg, nee hoor. Ik heb het al vaker genoemd, sommige tegenstanders hebben soms betere individuele spelers, maar wij zijn een beter team. Dus we winnen met zijn allen en verliezen met zijn allen; daar worden we uiteindelijk individueel ook beter van.
Waar we vorige week thuis een scheidsrechter met een afgescheurde kruisband hadden, had de leidsman van vandaag ook een hele stellage om zijn knie om het bij elkaar te houden. Hij gaf bij voorbaat al aan dat hij waarschijnlijk niet overal kort op kon zitten. Uiteraard is dat ook geen probleem, over en weer ging er af en toe nog wel eens wat mis. Eén keer was de trainer een klein beetje zijn stem aan het verheffen toen een speelster van HCLB als een combinatie van Jonah Lomu (één van de beste rugbyspelers ooit) en Michael Jordan (behoefte geen nadere uitleg) door de verdediging liep en de bal in het doel gooide.
De trainer moest tevens ook de bordjes bij de scores omdraaien, omdat ze bij Baarn niemand hadden. Gezien het scoreverloop had hij de tafel maar dichterbij geschoven, want de stappenteller kon het niet meer bijbenen.
De wedstrijd begon eigenlijk zoals we hoopten, we openden namelijk sterk en lieten de bal goed rondgaan. Maar net zoals bij voetbal, met het percentage balbezit win je geen wedstrijden. Uiteindelijk was het Baarn dat de wedstrijd openbrak en de 1-0 binnengooide. Eigenlijk vanaf de afworp was het Sara die de 1-1 binnengooide. Het was inmiddels een waar gevecht geworden, het publiek zat vanaf moment 1 op het puntje van hun stoel. De kansen kwamen over en weer, net als de doelpunten… het ging van 2-1 naar 2-2 (Roos) van 3-2 naar 3-3 (Sara), van 4-3 naar 4-4 (Ise), van 5-4 naar 5-5 (Ise), van 5-6 (Ise) naar 6-6 van 7-6 naar 7-7 (Sara) van 7-8 (Sara) naar 8-8. Het was grotendeels wel dat we steeds weer een achterstand moesten goed maken, mede door het tammere verdedigen ten opzichte van vorige week. Het leek wel alsof de Berlijnse Muur (dat is natuurlijk al heel lang zo ;-)) al gevallen was en Baarn erdoorheen kon dribbelen. Dit leidde uiteindelijk ook tot een ruststand van 10-8 in het voordeel van de blauwhemden. Of was de tamheid en de lichte vermoeidheid veroorzaakt door de shuttle runtest eerder deze week.
In de rust werd nogmaals gehamerd op de felheid en duelkracht. Het was de tweede helft iets beter, maar ook net niet genoeg om aan het langste eind te trekken. Baarn ging door waar ze de eerste helft geëindigd waren, namelijk scoren: 11-8. Vervolgens kwam er een Cothense vijf minuten aan, in Den Haag noemen ze dit ‘het Haags kwartiertje’. De score ging van 11-8 naar 11-10 (Sara en Danique), van 12-10 naar 12-11 (Ise), van 13-11 naar 13-12 (Evie).
En toen gebeurde er iets wat je niet voor mogelijk kon houden. Mascottes zijn leuk, die doen dan altijd gezellig langs zo’n veld, gaan met mensen op de foto én doen gekke dansjes voor het publiek. Maar deze mascotte was in het doel gezet tegen de paal (aan de binnenkant). De E2 had een snelle aanval waarbij de bal in de hoek werd gegooid en u voelt hem al aankomen. De remontada was compleet, echter de (Teddy)Beer van Baarn hield met een weergaloze redding de bal uit het doel. De keepster was verslagen, maar de scheids, die inmiddels steeds moeilijker ging lopen wist geen raad met deze situatie en keurde geen doelpunt toe. Of is een dood element geen reden om het doelpunt toe te kennen, vooralsnog zullen we het niet weten. Gezien de stand was dit een cruciaal moment. Geen 13-13, maar vanuit de tegenaanval 14-12. Het schijnt dat die beer ook ‘Engeltje’ heet. Baarn gesteund door deze waanzinnige redding kreeg uiteindelijk de overhand en liep uit naar 16-12. Het was wederom Sara die scoorde: 16-13. Uiteindelijk werd de eindstand van 17-13 bepaald op 17-14 (Sara). Ook vandaag was het weer duidelijk dat er stappen zijn gezet. Thuis verliezen met 14-3 en nu een waar spektakel op de mat leggen, overigens van beide kanten.
Na afloop zouden we met zijn allen naar de grote gele M gaan, maar het leek wel of heel Amersfoort/Baarn uit was gelopen voor de overwinning van HCLB, want geen parkeerplaats te vinden en binnen was het ook niet te doen. Uiteindelijk zijn we in Doorn geëindigd bij de snackbar. Dit mocht overigens de pret niet drukken, want de meiden hadden het zo gezellig dat er niemand meer over bleef qua andere gasten.
Ondanks de nederlaag, de teddybeer, de fysieke strijd, de tamheid is er gestreden tot het laatste fluitsignaal.
Volgende week de laatste wedstrijd van de zaalcompetitie tegen onze oranje vrienden/vriendinnen uit Nieuwegein in sporthal De Rijnsloot.
Het legioen weer bedankt voor jullie massale steun en natuurlijk voor de snackies (namens de kids).
Was getekend, Simeon!
Comments are closed